Ժերար դը Ներվալ «Օրելիա»

► Երազը երկրորդ կյանք է:

► -Անէությունը,-ասաց նա,-գոյություն չունի այն իմաստով, որով մենք ենք այն ընկալում: Բայց երկիրն ինքնին նյութական մարմին է, և ոգիների հանրագումարը նրա հոգին է: Նյութն առավել ենթակա չէ ապականման, քան ոգին, բայց բարու կամ չարի ներգործությամբ այն կարող է փոփոխվել: Մեր անցյալն ու ապագան համերաշխ են: Մենք ապրում ենք մեր ցեղի մեջ, և մեր ցեղն ապրում է մեր մեջ:

► Հանկարծ դառնությամբ զգացի, որ անցորդ եմ ընդամենը այդ թանկ և միաժամանակ օտար աշխարհում, և սարսռացի այն մտքից, որ հողեղեն կյանքիս պիտի վերադառնամ:

► Մենք ընկալում ենք մեր հոր և մոր համանմանությունը` բնության էլեկտրական ուժերի հետ, բայց ինչպես սահմանել այն անհատական կենտրոնները, որ բխում են նրանցից, և որոնցից բխում են նրանք` որպես ընդհանուր, համահոգեղեն մի կերպարանք, որի կազմությունը միաժամանակ բազմակի և սահմանափակ կլիներ: Նույնն է, թե ծաղկից հարցնես իր թերթիկների պսակից` իր բաժանումների թիվը... գետնից` իր գծած կերպարանքների, արևից` իր ստեղծած գույների:

► Յուրաքանչյուրին հայտնի է, որ երազներում արևը մեզ երբեք չի երևում, թեև հաճախ առավել պայծառ լույսի զգացողություն ենք ունենում:

► Չնայած այն ափսոփսանքին, որ առաջ է գալիս նման պահերին, ես ինձ երջանիկ էի զգում, որ պիտի մեռնեմ այդպես` իրիկնացող ծառերի, աշնան ծաղիկների ու խաղողի վազերի մեջ:

► Գիտության ծառը կենաց ծառ չէ: Այդուհանդերձ, մենք կարող ենք մեր մտքից դուրս նետել այն ամենը, ինչը սերունդների կուտակած պաշարն է` բարերար կամ չարագույժ: Անգիտությունը չեն սովորում:

► Չի կարելի այդքան ցածր դասել մարդկային բանականությունը` կարծելով, թե այն լիակատար ինքնանվաստացումով ինչ-որ բան է շահում, քանզի դա կնշանակեր նրա երկնային աղբյուրն ամբաստանել: Աստված անկասկած կգնահատի մտադրությունների մաքրությունը, և որ հայրը կարող էր հանգիստ հետևել` ինչպես է իր զավակն իսպառ հրաժարվում բանականությունից, հպարտությունից:

► Առաքյալը, ով հավատալու համար ձեռք տալու կարիք ուներ, չանիծվեց:

► Կախարդական այբուբենը, առեղծվածային գաղտնագիրը մեզ հասնում են միայն կիսատ կամ աղճատված` ժամանակի կամ էլ հենց նրանց կողմից, որոնց ձեռնտու է մեր չիմացությունը. վերագտնենք կորուսյալ տառը կամ ջնջված նշանը, վերհյուսենք աններդաշնակ ելևէջը, և մենք ուժ կստանանք ոգիների աշխարհից:

► Երբ քեզ դժբախտ ես զգում, սկսում ես մտածել մյուսների դժբախտության մասին:

► Ես չեմ համարձակվի ընկերոջս վերագրել այն եզրակացությունները, որ գուցե սխալմամբ քաղել եմ նրա խոսքերից:

► Սկսած այս պահից` հեռու մնանք չարից և վերադարձնենք այն ամենի դիմաց, ինչը գուցեև պարտական ենք այլոց:

► Ինձ թվում էր, թե աստվածուհին էր երևում ինձ` ասելով. «Ես Մարիամն եմ, ես նույն քո մայրն եմ, և նույնը, որին իր բոլոր ձևերի մեջ սիրել ես դու: Յուրաքանչյուր փորձությանդ հետ ես գցում էի մեկն այն դիմակներից, որով դիմագծերս եմ շղարշում, և շուտով դու ինձ կտեսնես այնպիսին, ինչիսին կամ...»:

► Որպիսի դժբախտություն: Մահն ինքը չի կարող նրանց հաղթել: Որովհետև մենք վերստին կյանքի ենք կոչվում մեր որդիների մեջ, ինչպես նախկինում ապրել ենք մեր հայրերի մեջ, և մեր թշնամիների անողոք իմացությունը գիտի մեզ ճանաչել ամենուր: Մեր ծննդյան ժամը, այն կետը երկրի երեսին, որտեղ լույս աշխարհ ենք գալիս, մեր առաջին շարժումը, մեր անունը, սենյակը, և մեզ վիճակված բոլոր այդ ընծայումները, ծեսերը կազմում են երջանիկ կամ օրհասական մի շղթա, որից ամբողջապես կախված է մեր ապագան:

► Տեղին է ասված, որ աշխարհում պատահական, անհետևանք ոչինչ չի լինում. չնչին մի ատոմ ի զորու է ամենը տարրալուծելու, չնչին մի ատոմ ի զորու է ամենը փրկելու:

Հ.Գ. Եթե դուք ունեք մեջբերումներ` դուրս բերված այս գրքից, ապա կարող ուղարկել մեզ հետադարձ կապով: